De spanning is van de gezichten af te lezen. Positieve spanning, dat wel. Klaar voor een voorstelling in de moderne theaterzaal van ’t Rijks. Voor de leerlingen van de Theaterklas is het moment afgelopen vrijdag weer daar: ze mogen de planken op, met de billen bloot voor alle havo-klassen. Dit keer voeren zij het stuk Die Welle op, dat gebaseerd is op de Amerikaanse film The Wave, over de Tweede Wereldoorlog. Als de zaal gevuld is en de rector het publiek heeft welkom geheten, blijkt de start anders dan je gewend bent van een show op de planken…
“Jullie zitten hier dankzij mij”, spreekt Leon de Rond, rector van RSG ‘t Rijks, de havo-4 leerlingen in de theaterzaal toe. “Aan het einde van de jaar heb ik deze voorstelling al mogen zien en ik was zo onder de indruk van wat de theaterklas hier heeft weggezet. Ik wil dat jullie dit ook zien. Tijdens de voorstelling wil ik jullie vooral vragen om aandacht te hebben voor concentratie, mimiek en tekst. Met elkaar hebben we de afgelopen tijd onze vrijheid gevierd. Vrijheid die niet altijd vanzelfsprekend is. Hoe was het bijvoorbeeld mogelijk dat in Nazi-Duitsland iedereen één persoon achterna liep?” Gebaseerd op de Amerikaanse dramafilm The Wave, laat de theaterklas van ’t Rijks in deze voorstelling zien hoe een geschiedenisleraar aan de hand van een experiment in een klas probeert uit te leggen waarom zovelen aanhanger waren van één persoon.
Er klinkt wat geroezemoes in de zaal en plots staat er een leerling op. Een jongen. In een trainingspak. Hij is overduidelijk met andere dingen bezig dan de mooie woorden van de rector. Gamen, is wat hem bezighoudt. Er volgen reacties van andere leerlingen: gelach, geroezemoes, gebaren. Even later staan er ook een andere leerlingen op. Die luidkeels door de theaterzaal van zich laten horen. Ze zijn het duidelijk oneens. Zodra de spot op het podium schijnt, komt een dame in het wit het podium op. Een aantal leerlingen verruilt de stoel in de theaterzaal voor een plekje op het podium. Gelijk is het duidelijk: ook zij zijn spelers van de theaterklas.
“Welkom in de klas van mevrouw Rossen”, zegt de dame in het wit, die in de rol van geschiedenisleraar op het podium staat. Iedere speler heeft zijn eigen stereotype; van het mooiste meisje van de klas tot de junk, het verlegen jongetje en de wijsneus. Het is indrukwekkend om te zien hoe de jonge spelers zich inleven in hun rol. Het experiment van mevrouw Rossen zorgt voor interactie in de klas. De ene leerling leeft op van deze verbondenheid, terwijl de ander liever de hakken in het zand zet. Het publiek is toeschouwer van de indrukwekkende tegenstrijdigheden op het podium. Vol overtuiging nemen de spelers het publiek zo’n vijftig minuten mee in dit bijzondere verhaal. Het experiment maakt de nodige emoties los. Als twee spelers elkaars hand vastpakken, klinkt er gejoel vanuit de theaterzaal. Het experiment in de klas van mevrouw Rossen heeft een treurige afloop als een leerling in zijn rol besluit er letterlijk een einde aan te maken. Uit de theaterzaal klinkt ‘gejammer’. ‘Neeee, niet hij, dit kan niet waar zijn’, roept een toeschouwer. Als publiek lijkt het alsof je je middenin het verhaal bevindt en daarmee mag gezegd worden dat de theaterklas van ‘t Rijks erin geslaagd is een indrukwekkende voorstelling te brengen.
De regie van het stuk ligt onder andere in de handen van leerling Mika van den Berg: “Publiek verwacht te gaan zitten en te kijken naar een voorstelling. Maar het is meer: wij laten ze echt een interactieve voorstelling zien. Het publiek wordt gelijk meegenomen in het verhaal. Het is natuurlijk altijd spannend hoe zoiets uitpakt. Daarbij is het een stuk lastiger als je een voorstelling opvoert voor leerlingen van je eigen school en voor klasgenootjes die je goed kent. Dat maakt het voor de spelers extra spannend. Ze vinden het reuze spannend hoe anderen op hun rol reageren. Maar er mag gezegd worden: iedereen speelde zijn of haar rol fantastisch. Ik kijk terug op een geweldige voorstelling!”